In het aanpalend gebouw werd een speelhal gerund door een Haags echtpaar. Het was er beschaafd. Ze namen de regels in acht en waren zo slim de clientèle regelmatig te fêteren met een gratis buffet, bingo, of musisch act. De omgang met het hotel was onbepaald, soms vriendelijk en dan weer eens grimmig. Het hing af van de verantwoordelijken en hun stemming van de dag.
Nu was het weer eens grimmig en dat zorgde er voor dat onze Haagse buren hun paranoia hervonden. Deze werd gesterkt door een inbraak die hen – naar het scheen – een lieve duit had gekost. De boze ogen waren gericht op het hotel.
Het toeval wilde dat een professioneel basketbalteam uit Hamburg in het hotel verbleef, omdat het hier in de buurt een trainingskamp had. Dit werd opgevat als een regelrechte provocatie. Iedereen weet dat basketbalteams van over de hele wereld Amerikanen aantrekken die in de NBA niet echt meekunnen. Meestal zijn het lange gespierde zwarte mannen.
Maar ik kon Gemmma en Janneman, de eigenaars van de speelhal niet overtuigen. Ik wees ze nog op het nummerbord van de luxe touringcar.
“Wij sien het so!” zei Janneman, “Maar slim hor, want je siet se niet in de nach.”
“Morge zette we ons eige folk,” vervolgde Gemma, “se sein maar met twee en jullie met fijftien, maar se blijfe de helle nach wakke. Die staan ur.”
De basketballers waren braaf op tijd naar bed gegaan. Totdat hun coach ook voor de nachtrust had gekozen. Toen kwamen ze om de beurt stiekem naar beneden. Ze zaten verlegen om een korte Hello aan hun vrouw.
Op het moment dat een van hun stond te wachten op zijn collect call kwam Gemma binnen om nog eens verhaal te halen en schrok zich een hoedje. De zwarte man was dat schrikken van oudere blondines wel gewend, en liet met een grijns zijn parelwitte tanden zien: “You’re a nice lady, I can see that in a glance.”
Gemma kreeg een beetje schaamrood. Ze knikte goedenacht naar me en liep naar buiten, waar Janneman het portier van de tweezitter had opengezet. “En?” vroeg hij.
Nu was het weer eens grimmig en dat zorgde er voor dat onze Haagse buren hun paranoia hervonden. Deze werd gesterkt door een inbraak die hen – naar het scheen – een lieve duit had gekost. De boze ogen waren gericht op het hotel.
Het toeval wilde dat een professioneel basketbalteam uit Hamburg in het hotel verbleef, omdat het hier in de buurt een trainingskamp had. Dit werd opgevat als een regelrechte provocatie. Iedereen weet dat basketbalteams van over de hele wereld Amerikanen aantrekken die in de NBA niet echt meekunnen. Meestal zijn het lange gespierde zwarte mannen.
Maar ik kon Gemmma en Janneman, de eigenaars van de speelhal niet overtuigen. Ik wees ze nog op het nummerbord van de luxe touringcar.
“Wij sien het so!” zei Janneman, “Maar slim hor, want je siet se niet in de nach.”
“Morge zette we ons eige folk,” vervolgde Gemma, “se sein maar met twee en jullie met fijftien, maar se blijfe de helle nach wakke. Die staan ur.”
De basketballers waren braaf op tijd naar bed gegaan. Totdat hun coach ook voor de nachtrust had gekozen. Toen kwamen ze om de beurt stiekem naar beneden. Ze zaten verlegen om een korte Hello aan hun vrouw.
Op het moment dat een van hun stond te wachten op zijn collect call kwam Gemma binnen om nog eens verhaal te halen en schrok zich een hoedje. De zwarte man was dat schrikken van oudere blondines wel gewend, en liet met een grijns zijn parelwitte tanden zien: “You’re a nice lady, I can see that in a glance.”
Gemma kreeg een beetje schaamrood. Ze knikte goedenacht naar me en liep naar buiten, waar Janneman het portier van de tweezitter had opengezet. “En?” vroeg hij.
“Seg die manne maar af voor morge. Niks mis met die gastuh hiero hor.”
Dit blog gaat over gebeurtenissen in een hotel, waarin 's nachts vreemde mensen figureren die overdag heel gewoon lijken. Soms gaan de verhalen uit de nacht gepaard aan de waan van de dag. - Le Mepris -