Gisteren liep ik de koude nacht in op weg naar het hotel waar ik werk. Ik moest terugdenken aan drie jaar geleden, toen ik er ging solliciteren. Dat was overdag, want 's nachts solliciteer je niet. Het was snikheet.
Achter de receptie zat een feeksachtige schoonheid. Wantrouwend keek ze me aan en verwees me vervolgens door naar Paul, de manager. Een aardige man die kennelijk zo omhoog zat met de vacature dat hij me meteen voor twee nachten per week aannam. Nog diezelfde nacht zou ik worden ingewerkt.
Bij het verlaten van het hotel zag ik hoe Paul als een dandy begon te smoezen met de receptioniste en kon ik haar nog net horen fluisteren: "Dat zie ik zo, dat wordt weer niks."
Die nacht werd ik ingewerkt door Davy, de reguliere wacht. Een vriendelijke bourgondische Vlaming. Hij bracht me de beginselen van de nacht bij. Vooral de voordelen van de keuken en de aanwezige waar.
Die nacht werd ik ingewerkt door Davy, de reguliere wacht. Een vriendelijke bourgondische Vlaming. Hij bracht me de beginselen van de nacht bij. Vooral de voordelen van de keuken en de aanwezige waar.
Ongewild kwamen er bijnamen in me op. Natuurlijk sprak ik die nooit hardop uit. Afijn, ik had kennis gemaakt met De Feeks, De Pauw en Davy Kroket, die ik wel eens openlijk als Monsieur Kroket aansprak. Later zouden nog veel bijnamen volgen, want in die drie jaar kwamen meer dan honderd personeelsleden voorbij. Een komen en gaan.
Dit blog gaat over gebeurtenissen in een hotel, waarin 's nachts vreemde mensen figureren die overdag heel gewoon lijken. Soms gaan de verhalen uit de nacht gepaard aan de waan van de dag. - Le Mepris -