Afgelopen nacht viel er meer dan tien centimeter sneeuw. Er waren al sporen te ontdekken, zoals pootafdrukken van een reiger die hier in deze tijd van het jaar niets heeft te zoeken. Het deed me denken aan een voorval van twee jaar geleden, toen het ook zo sneeuwde. Ik had al mijn werk gedaan en de nacht begon zich te verschuilen achter de dag.
Toen kwam De Feeks binnen, zoals gewoonlijk twintig minuten te laat. Ze had de garage-ingang genomen, want dat doen mensen die met de auto komen.
"Sorry hoor, maar de brug stond wel tien minuten open."
Tja, dacht ik, dat verklaart die andere tien minuten niet.
"En ik moet je nog wat zeggen," vervolgde ze, "de terrasdeur van het restaurant moet op slot. Heeft Davy je dat nooit verteld?"
"Ik heb toch goed zicht op die deur? Daar loopt niet zomaar iemand naar binnen."
"Niets mee te maken, regels zijn regels. Bovendien zie ik dat je de kaarsen niet hebt aangestoken. Zo kan dat niet. Dat je het maar weet. Ik ben hier wel front-office-manager. Dat je het maar weet."
Beduusd deed ik mijn twee jassen aan en liep naar buiten en zei schor: "Werk ze nog." Maar ze gaf geen krimp; ze deed haar best om de waan van hard werken te wekken door met papiertjes te schuiven. Ze zag er netjes uit; het barre weer had blijkbaar geen invloed op haar presence gehad.
Buiten zag ik de sporen van de hotelgast die zijn chiwawa had uitgelaten; afdrukken schoenmaat 44 met hoge hak en kleintjes van het hondje. Ik had de man even gezien, maar hij had niet eens gedag gezegd.
Toen ik over het terrein liep zag ik nog een spoor. Daar moest ik even bij stil staan. Het waren ovaaltje met daarachter kleine puntjes. Na bestudering besefte ik dat ik het andersom moest bekijken. Het waren afdrukken van naaldhakken en degene die deze had achtergelaten was naar het hotel gelopen: De Feeks! Ik volgde het spoor terug en kwam bij een bushalte uit. De Feeks was niet met de auto gekomen, maar met de bus. Waarschijnlijk had ze alle tijd genomen om haarzelf op te tutten in de personeelsruimte. Vandaar dat ze weer eens te laat was. Kleren maken de man.
Dit blog gaat over gebeurtenissen in een hotel, waarin 's nachts vreemde mensen figureren die overdag heel gewoon lijken. Soms gaan de verhalen uit de nacht gepaard aan de waan van de dag. - Le Mepris -